Ana sayfa Kuran-ı Kerim Risale-i Nur Bloglar Multimedia İletişim

			BLOGLAR   ÜÇ SÖZ Insanoğlunun rızkını temin etme peşinde en az bugünkü kadar koştugu devirlerden birinde, bir adamcağızınn yolu gurbete düşmüs. Dügğnünün hemen sonrasında geldigi diyar-i gurbette gece dememiş, gündüz dememiş, calışmış. Geride biraktigi taze gelinin hayali ciğerini yakadursun, bu ev parası, şu arsa parası, öbürü mal-melal için derken, adamcağız tam on sekiz sene kalmış gurbet elde. O devrin parasıylada üç bin akçe biriktirmiş. Cümle ihtiyaçları karşılayıp, ufaktan bi iş kurmaya da yeter bu para diye düşünerek, memleketine gidecek kervanın yolunu gözlemeye baslamış. Nihayet vakit gelmiş, parasını koynuna saklayıp, aldığı hediyeleri devesine yüklemiş, bin bir hayalle kervana katılmış, düşmüs yollara Üç-beş gün gittikten sonra, kervanın konakladığı bir kasabada meşgale olur, hasretini dindirir diye carşıyı dolaşmaya çıkmış. Insan varacağı yere yaklaştıkça yollar uzamaya başlar ya... Zaman geçsin diye saga-sola bakınıp dolanırken, biraz öteden gelen bir ses dikkatini çekmiş: - 1000 akçeye bir sööz, 1000 akçeye bir söööz... Yanlış mı duydum, diye bir daha kulak vermiş, hayır... Kendisinin canını dişine takıp altı senede kazandığı paraya tek bir sözü satıyorlar! Ne garip adamlar var şu dünyada, demiş kendi kendine, kim bir söze 1000 akçe verir ki?... Önce üstünde durmamış adam. Lakin kervana doğru yola koyulduğu sırada bir merak ateşi düşmüs içine, kafası karışmış. Acaba nasıl bir söz bu? 1000 akcç istediklerine göre kim bilir ne kadar kiymetlidir!... Boşveeer, söz değilmi hepsi hepsi? Altı sene çalıştım, dile kolay altı sene o para icin ben... Müşterisi olmasa bu adam da bu işi yapmaz ki canim... Evi yapıp iş kurmaya 2000 akçe de yeter, toprağı biraz az alıveririm. Acaba bu söz ne ki? Böyle kendi kendine söylene söylene söz satan adamın yanına kadar gelmiş. 1000 akçeyi uzatıp, söyle demiş, o sözü ben alıyorum. 1000 akçeye bir söz satan adam yaklasmış bizimkinin kulagına, kimselerin duyamayacağı bir sesle fısıldamış: - Kaderde ne varsa o olur... Sözü duyunca rengi atmış, benzi uçmuş garibin, ben bunu zaten biliyordum da diyememiş. Neyse... Hayal kırıklığına rağmen aldığı sözü bir mücevher gibi 2000 akçesinin yanına koymuş, kervana dogru yürüyeme koyulmus. Adamcağız tam çarşıdan çıkacakken, birinin daha şöyle bağırdığını işitivermiş: - 1000 akçeye bir söööz, 1000 akçeye bir söööz... Kendine kızmayı bırakıp, bu kasabaya, bu çarsıya, bu adamlara söylenmeye baslamış. Başlamış ama merak bu kez ümitlerin bohçasına sarılarak düşmüş yüreğine. Kaybetmenin acısı kazanma arzusuyla birleşince akıl terk eder sahibini. Bizimkinin aklı da, bu sebeple olsa gerek, terk etmiş onu. Belki bu defa bu paraya değecek bir sözdür. 1000 akçem gitti zaten. Oturduğumuz evde fena değil aslında. Köy yerinde bin akçe neyimize yetmiyor. Derken, uzatmış parayı, söyle bakalım efendi, demiş, neymiş bu kadar değerli söz? Parayı alan adam, kimsenin dinleyip dinlemediğini kolaçan ettikten sonra sözünü söylemiş: - Beyim, gönül neyi severse güzel odur... Eski zaman hikayelerine aşina iseniz, kalan 1000 akçenin de bir başka söze verildiğini tahmin etmekte güçlük çekmeyeceksiniz. Uzatmayalım, bizimkinin son 1000 akçesini de koynundan pır diye uçuran son söz de şöyleymiş: - Her şeyin bir vakti vardır, hiç bir şey aceleye gelmez... On sekiz senede kazandığını üç söze veren adamcağız, memlekete döndüğümde kime ne söylerim, diye düşünceli düşünceli yürürken, bir kuyunun başında toplanmış kalabalık dikkatini çekmiş. Biraz daha yaklaşınca, kalabalığın arasındaki tellalin sözlerini duymuş: - Ey ahali, duyduk duymadık demeyin! Bugüne kadar bu kuyuya girip sağ çıkan olmadı, bunu başarabilene padisahımız ağırlığınca altın verecektir! Kalabalıktan, o kuyunun halkın tek su kaynağı olduğunu, kuyudaki canavarin suyu kesip, aşagı inmeye cesaret edebilenleri öldürdüğünü ögrenmiş ki, o anda aklına satın aldığı ilk söz gelmiş. „Kaderde ne varsa o olur!“ - Ben o kuyuya girerim, diye haykırmış kalabalığı yararken. Beline bir ip bağlayıp aşağıya salmışlar adamcağızı. Aşağı indiğinde, belindeki ipi çözüp başını kaldırmış ki ne görsün? Yerlerde insan kemikleri, karşıda dev bir ejderha, ejderhanın sağında güzeller güzeli bir hatun, solunda çirkin mi çirkin bir kurbağa. Garibimin korkmasına bile zaman tanımadan haykırmış ejderha: - insanoğlu, insanoğlu! Söyle bakalım, kadın mı daha güzel, kurbağa mı? Adamcağız korkudan titreyerek tam kadın güzel diyecekmiş ki, birden satın aldığı ikinci söz gelmiş aklına. Kekeleyerek: - Gönül neyi severse güzel odur, deyivermiş. Bu cevaptan çok memnun kalan ejderhanın kahkahaları kuyunun başındakilere kadar geldiğinde, bizimki ejderhadan kimseyi öldürmeyeceğinin, suyu bırakacagının sözünü çoktan almış bile. Meğer kurbağanın gözüne aşık olan ejderha, kadının güzelliğini duymaya tahammül edemediği icin insanların canına kast etmekte, sulara el koymaktaymış. Padişahtan ağırlığınca altını alan adam, güle-oynaya evinin yolunu tutmus. Keyifle muhabbetle dere-tepe düz olmuş, memleketine vasıl olmus. Nice bin hayalle evine varmış. Kapıyı çalmadan evvel pencereden içeriye şöyle bir göz atmış ki, ne görsün! Karısı bir civanla göz göze, diz dize oturuyor sedirin başında. O anda feleği şaşmış adamcağızın. Ben bunca sene bunun içinmi sefil-perişan oldum, deyip çekmiş hançerini, dalmış kapıdan içeriye. Fakat Hakk’in hikmeti, o anda satın aldığı üçüncü söz gelmiş hatırına: „Her şeyin bir vakti vardır, hiç bir sey aceleye gelmez!“ Duraklamış, hançeri kınına sokup: - Hayırdır hanım, demiş, kim bu delikanlı? Kadıncağız senelerdir yollarını beklediği kocasına dönmüş: - Hani sen giderken... demeye kalmadan, delikanli babasının ellerine çoktan sarılmış bile.
				Blog sayfasına geri dön
				Anasayfa
				2009©nurmektebi