Anladım sonu yok yalnızlığın
Anladım sonu yok yalnızlığın
Hergün çoğalacak
Her zaman böyle miydi bilmiyorum
Sanki dokunulmazdı çocukken ağlamak
Alışır her insan, alışır zamanla kırılıp incinmeye
Çünkü olağan yıkılıp yıkılıp yeniden ayağa kalkmak
Yalnızlığım yollarıma pusu kurmuş beklemekte
Acılar gözlerini dikmiş üstüme nöbette
Bekliyorum bekliyorum bekliyorum
Hadi gelin üstüme korkmuyorum
Bulutlar yüklü ha yağdı ha yağacak üstümüze hasret
Yokluğunla ben başbaşayız nihayet...!
Kırılan hayallerim saklı, topladım durur eteklerimde..
Istırabın belki ipliğidir, görürsünüz bakın; saçlarımın her telinde..
Hani küçük kızlar istemez mi?: Yüzlerim pak olsun..
Olsun; benim yüzlerim kirli, saclarım dağınık, belki çirkinim belki bakışlarım durgun..
Ama;
Hayallerim var benim, hasetliğe eremeyen aklım var benim..
Ebedi alemde paklığın simgesi, temiz bir yureğim var benim..
Belki yalnızım, yalnızlığım var benim..
Küçük yaşların, büyük umutları..
Yıkılmış ve yığılmış binlerce dert..
Yalnızlık kolaçan geziyor her bir yanda..
Uykusuzluğum başımda bir tatlı bela..
Kollarımla kapattım, gözlerim görmesin bu alemi..
Acıya dayanamayacak kadar zariftir yüreğim..
Belki gözyaşlarına hic katlanamaz gözlerim..
Başımı dayadığım bir umudum var yine..
Nedendir, annem ve babam nerdedir?..
Elimden sen tut yalnızlık!
|